To konsekrowane wdowieństwo jest dopełnieniem łaski sakramentu małżeństwa. Wdowieństwo stanowi bolesne rozdarcie w projekcie życia kobiety. Czasem może go ona doświadczać jako prawdziwego unicestwienia. Ale to właśnie tam może ją dosięgnąć i spotkać Bóg, który nie odbiera nam niczego ani nikogo, jak tylko po to, by nas jeszcze hojniej obdarować. W ten sposób Bóg wzywa ją do przekroczenia śmierci mocą wiary, aby w swoim rozdartym istnieniu mogła przyjąć Zmartwychwstałego Chrystusa. W odpowiedzi na to wezwanie kobieta wdowa przyzwala na swoje doświadczenie, pragnąc zjednoczyć się w ten sposób z TAK Chrystusa Odkupiciela. Wówczas zaczyna rozumieć, że Bóg naprawdę zajmuje pierwsze miejsce w jej życiu i w niewidzialny sposób zamieszkuje jej wdowią samotność. Tak nie pragnie już ona żadnej innej miłości ludzkiej. Wierzy, że jej małżonek żyje w Chrystusie; odtąd kocha go już inną, bo boską miłością. Taka konsekracja wprowadzająca w eklezjalny stan wdowieństwa (ordo viduarum) nie zrywa dotychczasowych więzi rodzinnych członkiń. Sytuuje je jednak w nowym świetle i nadaje im nową jakość wewnętrzną. Jako wdowy – wolne dla Boga (viduae) – a zarazem matki i babcie, członkinie starają się zachować dystans wolności wobec ciśnienia spraw rodzinnych, domowych i zawodowych. Niezbędną pomoc swoim dzieciom i wnukom będą świadczyć w świetle swej priorytetowej misji modlitwy i ofiarnego orędownictwa za nich przed Bogiem.